Een bevallingsverhaal.

Een bevallingsverhaal!

In dit verhaal vertellen we iets over de eerste bevalling waar wij bij mochten zijn in Ethiopië. Dus als je niet tegen verhalen over vruchtwater en bloed kunt, moet je vooral niet verder lezen…

Maandagochtend stond de wacht Ephraïm opeens om half 8 voor onze deur. Goed nieuws voor ons: er was een bevalling! De vrouw zat voor de kliniek al op ons te wachten. Ephraïm vertelde ons dat ze vijf maanden zwanger was en vannacht veel bloedverlies en vochtverlies had gehad. De vrouw zou nu ook weeën hebben. Hier schrokken we wel een beetje van, het zou toch geen vroeggeboorte worden? Tineke was de hele dag naar het Koreaanse ziekenhuis in Addis Abeba met een paar patiënten, dus wij moesten het nu met z’n tweeën op zien te lossen. Jacomijn wilde ons wel helpen, maar zij is alleen verpleegkundige en ze weet niet zo veel van bevallingen. Gelukkig leek het allemaal wel mee te vallen; deze mevrouw was gewoon negen maanden zwanger en van het bloedverlies konden wij eigenlijk niets merken. Volgens ons waren de vliezen ook nog niet gebroken, wel had de vrouw zo nu en dan een wee. De harttonen van de baby waren heel goed, evenals alle andere controles die we deden., De vrouw had nog maar 1 cm ontsluiting (je moet naar de 10 cm), en ze had nog niet zo heel veel heftige weeën, dus de geboorte van het kindje zou nog wel even op zich laten wachten. Het is hier wel heel moeilijk om de vrouw weer helemaal naar haar huis te laten lopen en omdat dit haar vijfde kindje zou zijn, besloten we maar om haar toch op de compound te laten blijven. Jacomijn ging ondertussen het spreekuur in de kliniek doen, en wij gingen met de vrouw in de nieuwe kantine (nog in aanbouw) zitten. Hier kon ze rustig op een paar zakken stro zitten, zonder gestoord te worden. Ze had een goede vriendin meegenomen en doordat wij er zo nu en dan een tolk bij konden roepen, ging dit allemaal wel prima.
Langzaam maar zeker begon de vrouw heftiger in de weeën te raken, een beetje rust doet echt wonderen! Toen de tolk ons vertelde dat ze “a little push” voelde, zijn we maar gauw naar de kliniek gelopen, waar het spreekuur net weer afgelopen was. Je weet maar nooit hoe snel het kan gaan met zo’n vijfde kindje, en we wilden de baby liever niet op een paar strobalen in de kantine opvangen.
Aangekomen en geïnstalleerd in de kliniek had de vrouw weeën om de 2 à 3 minuten. Bovendien zei de tolk nu dat ze steeds meer drukgevoel kreeg, dus echt alles leek erop dat de baby eraan zou komen. Spannend!
Wij hadden steeds wel telefonisch contact met Tineke en we besloten om maar weer een inwendig onderzoek te doen. Omdat Joanne er niet helemaal zeker van was wat ze voelde, het leek erop dat de vrouw 2 cm had, maar het voelde toch niet helemaal goed, deed Renate hetzelfde onderzoek ook nog een keer. Verschrikt bracht ze uit: “Ik voel toch geen placenta!?”, maar helemaal zeker was ze ook niet. Het paste ook helemaal niet bij het totaalplaatje, want bij een voorliggende placenta zouden we echt veel meer bloedverlies verwachten! Bovendien is de kans op schade aan de placenta, vooral na zo’n inwendig onderzoek, ook heel erg groot en wij hadden nog steeds prachtige harttonen van de baby. Bovendien is het onwaarschijnlijk dat het hoofdje van de baby al zo goed ingedaald zou zijn bij een voorliggende placenta. Toch maar even de echo erop gezet, maar ja, zo goed zijn wij daar nou ook niet in getraind. Veel wijzer werden we niet van de echo. Op de zwangerschapskaart van de vrouw stond ook niet veel bijzonders, ze was twee keer eerder bij Tineke geweest en op de echo was niets bijzonders gezien. We besloten maar om Tineke nog een keer op te bellen, want wat we hier nou mee moesten… Nadat we ook een paar keer de plaatsnaam “Debre Zeit” hadden laten vallen, daar is het ziekenhuis, schrok de vrouw hevig en begon ze te huilen. Ze was zo bang.
Tineke dacht ook dat het geen placenta praevia (voorliggende placenta) kon zijn en stelde voor om de vrouw gewoon nog even te laten wachten in de kantine. Het was vast een valse start van de bevalling geweest en het kon nu twee kanten opgaan: of het zou doorzetten, of het zou stoppen en dan kon ze weer lekker naar huis. We stelden de vrouw gerust en regelden maar even een lekkere lunch voor haar.
De vrouw bleef echter heel erg bang en er kwamen steeds meer vriendinnen om haar heen. Haar zusje kwam ook, zij was helemaal overstuur zodra ze de vrouw zag. We wisten echt niet meer wat er allemaal aan de hand was, en waarom er nou toch zo’n drukte gemaakt werd. Wel zagen we dat de weeën van de vrouw bijna helemaal gestopt waren, daar waren we helemaal niet blij mee. Reden genoeg voor ons om Ejerusalem, onze tolk er maar weer bij te roepen. Er bleek geen probleem te zijn, de vrouwen vonden het gewoon spannend dat er iemand zou gaan bevallen. Spannend of niet, die drukte was in ieder geval niet goed voor de weeën en we besloten maar weer terug te gaan naar de kliniek. Eén vriendin mocht bij de vrouw blijven, zo wilden we weer een beetje rust creeëren.
Omdat de weeën echt helemaal afzakten, besloten we dat de vrouw misschien beter maar weer naar huis kon gaan. Zo schoot het echt niet op en wanneer de bevalling weer wat op gang zou komen kon ze ons altijd weer roepen. Voordat we haar lieten gaan, wilden we nog wel even haar bloedverlies checken, omdat de vrouw aangaf dat ze wat bloed verloor. Een beetje slijmerig bloedverlies is wel normaal bij een bevalling, we verwachtten dan ook helemaal niets bijzonders. Dat viel wel even vies tegen! Voor een vrouw met nog maar weinig weeën vloeide ze volgens ons echt te veel, het gaf ons een “niet pluis” gevoel. Nog maar even afwachten dan, ze kon zo echt nog niet naar huis. Het vloeien werd niet beter, de vrouw begon zelfs tot drie keer toe een groot bloedstolsel te verliezen! De harttonen van de baby bleven gelukkig wel steeds goed, maar om vijf uur hebben we toch maar besloten om met haar naar het ziekenhuis te gaan. Het wordt hier al snel donker en we wisten echt niet meer wat we nog konden doen.
Het ritje naar Debre Zeit was vreselijk. Met vijf vrouwen zaten we opgepropt in de auto, hobbelend over de zandweg. De rit duurt ongeveer een half uur, maar voor je gevoel schoot het echt niet op doordat we steeds trage paardenkarren en kuddes vee moesten passeren. We hadden zelfs nog bijna een aanrijding met een minibus!
Eindelijk kwamen we aan in het ziekenhuis, maar daar werd niet eens naar ons verhaal geluisterd. Bruut werd onze vrouw meegetrokken de verloskamer in en de deur werd met een klap voor onze neus dichtgegooid. Nog geen vijf minuten later kwam de chagarijnig kijkende zuster weer naar buiten; deze vrouw was volgens haar helemaal niet in partu. Gelukkig zagen we de verloskundige die we vorige week woensdag hadden ontmoet, en aan hem konden we ons verhaal wel kwijt. Hij dacht aan een placenta die misschien gedeeltelijk aan het loslaten was en zo werd onze vrouw opeens een emergency. Maar helaas, de dokter was niet te bereiken en daar werd ook echt geen enkele moeite voor gedaan. Daarom zijn we zelf maar naar de privé kliniek van de gynaecoloog gereden om hem op te halen.
De gynaecoloog ging eerst even een echo van de vrouw maken en toen hij daarmee klaar was, zei hij dat hij deze vrouw eerder in het ziekenhuis had gezien. Het bleek dat ze inderdaad een placenta praevia had en hij had haar toen nadrukkelijk gezegd dat ze geen zwaar werk meer mocht doen en meteen naar het ziekenhuis moest komen zodra ze iets bloedverlies zou hebben. De vrouw had ons hier helemaal niets over verteld! Waarschijnlijk had ze geen geld voor het ziekenhuis en dit kon ook verklaren waarom ze die middag zo bang geworden was. Ze wist dat er iets niet goed was! Ze moest met spoed een keizersnede krijgen, maar voordat dit kon gebeuren werden wij eerst nog naar de apotheek in het dorp gestuurd om alle benodigdheden te halen. Van de handschoenen en alle medicijnen tot de po voor onder het bed, alles moest zelf nog aangeschaft worden. Hoe zouden ze dat ’s nachts oplossen?
Daarna werden wij en Jacomijn uitgenodigd om te komen kijken in de operatiekamer. Het was jammer dat we geen fototoestel meegenomen hadden, want we zagen er echt niet uit: een groen OK-pakje over onze vieze kleren, stoffig van al het zand hier, een plastic zak voor steriele instrumenten over ons hoofd gebonden, een mondkapje dat ook wel gebruikt wordt voor verf- en stucwerk, en onze vieze, stoffige voeten in vieze OK-klompjes. Het operatieteam zelf was uitgedost in rubberen regenlaarsjes en ze droegen een mondkapje waar hun neus fier bovenuit stak. Wel bijzonder allemaal.
De keizersnede zelf ging goed. De baby had van benauwdheid wel flink in het vruchtwater gepoept, maar het begon gelukkig meteen te huilen. Het was een jongetje! Zijn ademweg moest nog wel even flink uitgezogen worden, maar verder ging het allemaal goed met hem. Op zich ging alles in de OK verder heel goed, maar wat een anesthesist! Dat was echt een enorme lamzak. Hij moest gedurende de operatie handmatig met een ballon beademen, maar natuurlijk was de radio veel belangrijker. Of erger nog: zijn mobiele telefoon. Hij ging rustig even bellen met de beademingsballon gewoon onder zijn arm geklemd. Pff, dat zag er echt eng uit hoor! Tijdens het hechten liep hij zelfs gewoon even de operatiekamer uit. Tijdens het laatste stukje kwam de vrouw alweer bij uit narcose! Wat was dat een vreselijk gezicht; de vrouw die steeds met haar handen naar haar buik greep en met haar benen wild begon te schoppen. En op de achtergrond de vrolijke Ethiopische muziek van meneer de anesthesist. Wat moet die vrouw een pijn gevoeld hebben. We waren blij toen het allemaal achter de rug was. De vrouw werd met haar zoon naar de kraamafdeling gebracht. Kinderen krijgen hier pas na een half jaar een naam, ze moeten eerst bewijzen dat ze sterk genoeg zijn om in leven te kunnen blijven. Intussen waren er ook heel wat medewerkers van onze compound naar het ziekenhuis gekomen, het is mooi om te zien hoe iedereen hier zo met elkaar meeleeft. De trotse vader van de baby was ook gekomen. Wij werden eerst weer het dorp ingestuurd voor babymelk en water, de kraamvrouw was nog te zwak om de eerste dag borstvoeding te geven. De voeding werd aangemaakt met het koude water, arm kind… Gelukkig is alles wel goedgekomen, we zijn heel blij dat we toch naar het ziekenhuis zijn gegaan. Wat een geluk dat de harttonen steeds zo goed zijn gebleven; wij hadden tijdens onze inwendige onderzoeken heel wat schade aan kunnen brengen in de placenta!
Rond half 10 waren we pas weer thuis, nadat we onderweg nog een stuk of zes hyena’s op de weg gezien hebben. Het was een lange dag met heel veel spannende momenten, maar het was voor ons wel een heel leerzame dag. Gelukkig met een goede afloop!

We hebben alle reacties van iedereen gelezen, dit was erg leuk. Heel erg bedankt hiervoor en we hopen dat het binnenkort weer lukt om wat foto's te uploaden.

Veel liefs van Joanne en Renate