Een week in Ethiopië

Hallo allemaal!

Even ter informatie vooraf: dit is het verhaal dat hoort bij zondag 15 november. Echt helemaal up to date is het daarom niet meer, maar het is nog steeds heel erg de moeite waard om te lezen! ;) We hebben hier niet elke dag de mogelijkheid om te internetten, daarvoor moeten we naar Debre Zeit en dat is soms nog best wel lastig om allemaal te regelen qua vervoer enzo!

We zijn alweer een week in Ethiopië! De tijd vliegt voorbij, want onze dagen hier zitten helemaal vol. ’s Ochtends staan we om half 7 op en ontbijten we samen met Tineke en onze huisgenoten Abram en Robert. Dan gaan we naar de kliniek, hier zit dan altijd al een hele rij patiënten te wachten. Het eerste uur is voor de werknemers en hun familie. Het bedrijf heeft heel veel werknemers, wel zo’n 180, dus dat uurtje zit altijd al lekker vol. Daarna is er een uurtje voor de zwangeren gepland, maar deze zijn er niet elke dag. In totaal hebben we al 25 zwangere vrouwen ingeschreven. Dit uurtje vinden wij natuurlijk het leukst! De nurse, Tassou, geeft altijd aan het begin van de dag voorlichting aan de rij patiënten voor de kliniek: over hygiëne en handen wassen, gezond eten en meer. Leuk om te zien hoe de mensen daar allemaal op reageren.
’s Middags eten we warm in de kantine, spaghetti of injera; de traditionele Ethiopische pannenkoek met pittige saus (wot) en groenten. Deze eet je natuurlijk niet met bestek, maar met je rechterhand.
Donderdag zijn we ’s middags het dorpje Hidi ingegaan met de quad. De moeder van een van de wachten van de compound was ziek, dus hebben we haar even opgezocht. Ze woont in een hutje, gemaakt van leem, met een dak van zonnebloemstelen en takken. Ze bleek last te hebben van zere ogen, zoals velen hier. Dit wordt vaak veroorzaakt doordat er hier gekookt wordt in een klein hutje, waarin alle rook dan blijft hangen. De vrouw vertelde over haar kinderen en kleinkinderen. We kregen een schaaltje met gebrande erwten voorgeschoteld, waar we steeds van moesten eten. Mensen hier bieden je bijna altijd wel iets aan, en het is erg onbeleefd om dit af te slaan. De erwten waren trouwens nog best goed te eten!
Daarna liepen we verder het dorpje in en werden we uitgenodigd door de slager. We moesten ook zijn huis bekijken. In de tuin waren zijn kinderen injera aan het eten, en natuurlijk moesten wij ook aanschuiven. Zo zaten we opeens injera bij een hut te eten! We kregen ook nog een rondleiding door zijn huis. Je kon zien dat hij een rijke man was, want hij had zelfs een tv. Type jaar 0, by the way. De mensen hier drinken zelfgestookte drank drank gemaakt van gebrande maiskolven met nog wat ondefinieerbare ingrediënten, waaronder mysterieuze zwarte pitjes waardoor het lijkt op geperste kiwi. Ze noemen het Tula en het bevat veel alcohol. Ze vinden dat het niet schadelijk voor je kan zijn, want het is immers gemaakt van gezonde natuurproducten! We kregen dit rare drankje natuurlijk ook aangeboden bij de injera, maar durfden het, heel onbeleefd natuurlijk, toch niet aan en hebben het onder het motto “geen drank tijdens het werk” geweigerd. Beetje stom van ons natuurlijk, want iedereen drinkt het hier tijdens het werk en ze snappen niet dat ze ‘savonds bijna omvallen!
Vrijdag heeft Joanne tijdens het spreekuur een preconceptioneel consult gedaan. Wie durft nu nog te zeggen dat Ethiopië achterloopt? Er kwam een vrouw die 15 jaar geleden een kind had gekregen, en die graag nog wel een kindje zou willen. Joanne heeft uitgelegd hoe de menstruatiecyclus in elkaar steekt en het belang van gezonde voeding op de vruchtbaarheid nog eens uitgelegd.
Zaterdagmiddag gingen we om 12 uur met de minibus met een aantal werknemers naar Debre Zeit. Wat een lol hadden we in de bus! Er werd nog tegen Joanne gezegd dat ze, als ze 30 jaar oud is, vast wel 5 meter lang zou zijn. Ook werd gevraagd of we hier niet voor altijd wilden blijven wonen, dat leek ze wel gezellig. Jaja…
We gingen boodschappen doen in Debre Zeit, en toen we op zoek waren naar een sjaal (natale) kwamen we in contact met een keeper van het plaatselijke voetbalteam. Hij heette Abraham en wilde wel met ons mee naar de markt. Daar heeft hij samen met ons mooie sjaals uitgezocht en hij kon ons helpen om af te dingen. De markt was wel heel erg leuk, wat een drukte! Overal geiten en andere beesten, en op elke hoek iemand die aan het naaien of weven was. Heel bijzonder. Abraham kon goed engels en hij was erg aardig, dus na afloop hebben we nog een mango-avocado-papaya juice gedronken in de Sara Supermarket.
’ s Middags gingen we weer volleyballen met alle Nederlanders, en ’s avonds gingen we weer lekker uit eten met elkaar. Toen we weer terug op de compound waren, hadden wij allebei wel een beetje buikpijn, en zondagochtend was dat ook nog niet veel beter. Waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten! Gelukkig zijn we nu al wel weer de oude ;)
We weten niet wanneer we weer naar een internetcafé kunnen, en het is vanaf de compound erg lastig om foto’s te uploaden. We houden jullie in ieder geval wel op de hoogte!!!

Kus, Renate en Joanne