Veilig aangekomen in Nederland!

Hallo allemaal!

Hier is het allerlaatste bericht op deze weblog alweer. We zijn weer veilig aangekomen in Nederland!
Woensdag zijn we de hele dag nog in Addis Abeba geweest, gelukkig mochten we onze backpacks in het Ras hotel laten staan dus daar hoefden we niet de hele dag mee om te sjouwen.

We hebben er een hele leuke dag van gemaakt, we hebben echt nog even genoten van het leven in Ethiopie. Eerst hebben we samen met Raymond geluncht, en we spraken met hem af dat we die middag nog zouden zwemmen in het Ghion hotel. Het was dan wel een beetje bewolkt, maar zwemmen is altijd leuk en dan konden wij ook nog even voor de laatste keer een beetje bijkleuren in de zon. Raymond ging naar zijn eigen slaapplaats om zwemspullen te halen, wij liepen naar ons hotel voor onze spullen. Daar deden we wel een beetje lang over, en echt niet alleen omdat het wel een eindje lopen was. Onderweg naar het hotel zijn we nog in allerlei winkeltjes geweest om nog zoveel mogelijk souvenirs in te slaan. Renate heeft zelfs een echt geitenvelletje op de kop kunnen tikken voor een paar euro! Het allerleukst zijn wel echt onze traditionele drums, de Keberu’s. Deze 60 cm hoge drums met geitenvel zijn we in Lalibela steeds al wel tegengekomen in de orthodoxe kerken, die konden we hier daarom echt niet laten staan. Ze zijn super mooi!
Adrienne belde ons nog op of we ook nog zin hadden om met haar wat te drinken. Dat hadden we natuurlijk wel, dus we spraken voor het gemak met haar af in het Ghion hotel. Raymond lag al lang in het zwembad, maar hij had wel gezelschap van een Duits meisje dus wij konden nog rustig wat met Adrienne drinken. Het was erg leuk om haar ook nog even te zien, zij blijft voorlopig nog even wat langer in Ethiopie omdat ze nog een reisje naar het zuiden op het programma heeft staan. Konden wij dus nog mooi even op een leuke manier afscheid van haar nemen.

Toen we dan eindelijk op het punt stonden om onze tickets voor het zwembad te halen, begonnen we toch even te twijfelen. Het leek wel erg bewolkt… Maar beloofd is beloofd natuurlijk, en Raymond was er ook al, dus zijn we toch naar binnen gegaan. Ligbedje erbij, bikini aan… En langzaam maar zeker kwam de zon ook weer volop tevoorschijn! Geen verkeerde keuze gemaakt dus, en Joanne heeft zelfs nog even kunnen zwemmen. Zo konden we onze buik ook nog even een beetje bruin laten worden, in plaats van dat je aan onze huid meteen kunt zien dat we de hele tijd in T-shirts en korte broeken hebben gelopen…
Na het zwemmen, en natuurlijk ook nog even na een drankje, was het dan ook tijd om tegen Raymond weer gedag te zeggen. Ons vertrek naar Nederland kwam zo toch wel heel erg dichtbij!

Niet lang daarna werden we alweer gebeld door Seife en Happy, zij wilden ons ook nog al te graag even zien voordat we weer naar Nederland zouden gaan. We zijn met ze naar een traditioneel restaurant geweest, om voor voorlopig de allerlaatste keer een heerlijke injera te eten. Wat een leuke tent was dat! Serveersters in traditionele kleding kwamen voor het eten langs met een soort fonteintje met water zodat we onze handen konden wassen. Want de injera eet je natuurlijk met je handen. Echt heel snel werd ook de injera al gebracht (zo snel waren we het helemaal niet meer gewend hier), een kale injera die ter plekke door de serveersters werd versierd met een grote diversiteit aan sausjes, groenten en natuurlijk groene pepers. Het eten kan hier niet pittig genoeg zijn, die pepers eet je dan ook gewoon alsof het een snoepje is. En wat is nou een traditionele bar zonder muziek en dans? De hele avond werd er daarom weer gezongen, gedanst en gespeeld op masinko en krar (traditionele instrumenten). We hadden een heel leuke en gezellige laatste avond in Addis. We zouden pas om half 3 ’s nachts gaan vliegen, dus hadden we echt nog alle tijd. We zijn nog met Seife en Happy naar een moderne bar gegaan, zodat we ook nog even konden dansen. Dachten we. Want boven de bar hingen opvallende bordjes: “DANCING IS NOT ALLOWED”. Dan maar stilzitten op een barkrukje dus, met je flesje cola. We maken het zelf toch wel gezellig. Uiteindelijk was het dan wel echt tijd om naar het vliegveld te gaan, de heren brachten ons daar wel heen. Het was voor hen nog wel even moeilijk om afscheid te nemen, Happy zag een toekomst met Joanne echt wel voor zich en Seife had al beloofd om ooit nog een auto voor Renate te kopen.

Op het vliegveld ging alles heel vlot, ook onze drums konden zonder al te veel moeite ingecheckt worden. Ons vliegtuig vertrok keurig op tijd, en omdat we ’s nachts vlogen ging de tijd ook heel wat sneller dan overdag. In Frankfurt moesten we nog vier uurtjes wachten op ons aansluitende vliegtuig, maar ook die tijd was zo voorbij. Even taxfree shoppen en we konden alweer naar de gate lopen. Daar kregen we smsjes uit Nederland: er zou heel veel sneeuw gevallen zijn! We konden het bijna niet geloven, vooral niet dat het wel 30 cm zou zijn. Dat was wel heel overdreven. Maar al gauw kregen we ook het bericht dat Renate’s ouders niet eens naar Schiphol konden komen vanwege de sneeuw. Het was dus wel echt serieus! Terwijl we druk aan het praten waren over deze berichtjes uit Nederland, werden we nog uitgelachen door een Nederlandse kakmadame, zij geloofde er waarschijnlijk ook niets van. Het verkeer stond dan vast in Joure, maar ja, daar noem je toch ook een plaatsnaam! Friesland hoort er natuurlijk ook echt niet bij in Nederland. Nadat we haar een paar kwade blikken toegeworpen hadden stapten we in het vliegtuig, echt heel benieuwd hoe het Nederlandse landschap er dan nu uit zou zien. Zou het echt zo erg zijn? We konden ons er totaal geen voorstelling van maken.

Met het landen ging alles prima, we zijn veilig aangekomen op Schiphol. Geen vertraging door de sneeuw, helemaal geen problemen. Tjikerilem zouden we in Ethiopie zeggen, geen probleem. Ook het ophalen van de bagage ging allemaal prima, dus al snel liepen we de aankomsthal op Schiphol binnen. Daar stonden alleen Joanne’s ouders, Renate zou dan met hen meerijden. Haar ouders zouden haar later op de dag op komen halen. Het was wel heel gek om buiten te komen. Opeens merk je dat het bijna kerst is, door de kerstversieringen en kerstliedjes. En niet te geloven natuurlijk, zoveel sneeuw er buiten lag. We deden ongeveer 3.5 uur over het stukje van Schiphol naar Leeuwarden, wat normaal gesproken wel binnen twee uur kan. Sommige stukken kon je echt niet harder dan 30 km op de snelweg rijden, meestal was er ook maar een rijbaan berijdbaar. Wel viel het ons op hoe glad de wegen hier zijn, zo mooi zonder potholes (gaten) en overal ligt gewoon asfalt! We konden in de auto ook intens genieten van een simpele bruine boterham met kaas, die smaakte ons zo heerlijk. Dan merk je pas dat je dat soort simpele dingen toch wel gemist hebt! Of een gewoon glas melk, reken maar niet dat we dat in Ethiopie konden krijgen.
Niet lang nadat wij thuis gekomen waren, kwamen de ouders van Renate ook al aan. Het was hen ook weer gelukt om de sneeuw te trotseren. Voor onze reisvrienden die nog in Ethiopie zijn: er ligt hier serieus zo’n 30 tot 40 cm sneeuw!

En dan nu maar wennen aan het koude Nederland. Jullie allemaal heel erg bedankt voor het lezen van onze reisverhalen en het sturen van jullie leuke en lieve reacties. Wij hebben een prachtige tijd in Ethiopie gehad, als het even kan komen we daar zeker weer eens terug.

Heel veel liefs vanuit het ongelofelijk koude Nederland,
Renate en Joanne.