Weer een paar nieuwe wereldburgers erbij!

Naguma!

De titel van dit verhaaltje zegt het eigenlijk al, dit wordt weer een spannende update! We hebben weer een fantastische week gehad, waarin we weer een aantal nieuwe wereldburgers hebben mogen verwelkomen in Hidi en omstreken. Daarnaast was het een week waarin we veel hebben gewerkt aan ons onderzoek, door interviews te houden met verschillende vrouwen uit de omgeving.

In de nacht van zondag op maandag werden we opeens wakker gemaakt door een van de wachten, er was een bevalling! Joanne ging met Tineke mee, want Renate zou maandag de hele dag naar Addis Abeba gaan om onze visa op te halen. De wacht ging ook mee, want het is hier ’s nachts wel heel erg donker. De vrouw woonde in de buurt van het dorpje Rob, in een vrij grote lemen hut met een golfplaten dak. In de hoek van de kamer lag haar stromatras op de grond. Ze kreeg haar eerste kindje, het was een mooie bevalling. Toen Tineke en Joanne aankwamen had ze al 7 centimeter ontsluiting, ze gingen dus niet meer bij haar weg. Wat bijzonder om zo een bevalling te doen, op de grond in een hut! Alles ging goed, ze kreeg een jongetje. Haar moeder, zus en nichtje van een jaar of 8 waren ook bij de bevalling aanwezig, zij leken allemaal precies te weten wat ze moesten doen. Wel bijzonder om dat zo te zien, een bevalling is hier echt iets wat bij het leven hoort. Van jongs af aan wordt je daar helemaal bij betrokken. Maandagmiddag gingen Tineke en Joanne nog even bij de vrouw op kraamvisite, gelukkig ging alles helemaal goed. Iedereen was hen zo dankbaar, dat ze zelfs werden uitgenodigd om donderdag scrambled egg te komen eten.
Bij Renate was het ook allemaal gelukt in Addis, zij heeft onze visa zonder al te veel gedoe en zelfs zonder lang te hoeven wachten mee gekregen. We hadden maandag ook nog tijd om een paar vrouwen te interviewen voor ons onderzoek, want dat moet ook echt gebeuren. De tijd gaat hier zo snel…
In de nacht van maandag op dinsdag werd er alweer een nieuwe wereldburger geboren, dit keer ging het om een kalfje in Cowgrow. Daar was helemaal niemand bij aanwezig, maar dat kalfje kreeg de volgende dagen wel heel veel kraamvisite ;-)
Dinsdag werden we tijdens het spreekuur door een wacht geroepen: er was weer een bevalling! Dit keer ging het om een vijfde kindje, dat kon wel eens wat sneller gaan. Renate ging nu mee met Tineke. Helaas voor hen was het kindje al geboren toen ze bij de hut van de vrouw aankwamen, er was een Traditional Birth Attendant (TBA, soort traditionele vroedvrouw) bij de bevalling geweest. De placenta was alleen nog niet geboren, want de TBA vertelde dat ze bang was dat de vrouw enorm zou gaan vloeien als de placenta geboren zou worden. Dat durfde ze niet aan, dus had ze de placenta nog maar even laten zitten. En dat terwijl het geboren laten worden van de placenta eigenlijk het eerste is wat je zou moeten doen tegen bloedverlies! Ze spraken met de TBA af om haar donderdag weer te ontmoeten, dan konden we haar meteen wat vragen stellen voor ons onderzoek!
Woensdag hebben we weer meegedraaid in de kliniek, daarnaast hebben we ook weer wat interviews kunnen houden met vrouwen. Daar gaat toch wel wat meer tijd in zitten dan we van te voren gedacht hadden. Toch horen we wel elke keer weer nieuwe relevante dingen, erg leuk dus. We zijn ook nog even een keer bij de kraamvrouw van maandag langs geweest, daar ging alles nog steeds helemaal goed. Zodra het kleine meisje Joanne weer zag, pakte ze haar hand en die liet ze niet meer los totdat we echt weg moesten. Er waren nog twee kleine meisjes die ook helemaal om ons heen hingen. Zo schattig! We werden er wel weer aan herinnerd om donderdag weer langs te komen voor de scrambled eggs.
Donderdag begonnen we de dag weer met een paar zwangerschapscontroles in de kliniek, en daarna konden we ook nog twee zwangere dames interviewen voor ons onderzoek. ’s Middags gingen we, na een lekkere injera uit de kantine, op weg naar Borora Guda. In dat dorpje woont de kraamvrouw van dinsdag, we gingen haar als eerste even een bezoekje brengen. Mulu, een oma van 65 jaar die ook bij onze meeting was geweest en die we daarna ook nog persoonlijk hadden geïnterviewd, was ook in het hutje van de vrouw. Zij is zo’n praatjesmaker, ze is echt heel erg grappig. Ze herkende ons meteen, pakte ons bij de armen en begon aan een stuk door tegen ons te kletsen in het Oromifa. Nadat we even met de kraamvrouw hadden gepraat, kwamen we er niet onderuit dat we zouden blijven eten. Mulu had ons al neergezet op de lemen bankjes bedekt met koeienhuiden en niet veel later werd ons een injera voorgeschoteld. De wot (saus) was hier wel een beetje pittiger dan bij ons in de kantine! Bovendien zaten er zelfs stukjes (heel taai) rundvlees in, een echte feestmaaltijd dus. We hebben braaf wat stukjes van de injera en de wot gegeten. Er werd ook nog wat water voor ons ingeschonken, maar ze vertelden ons dat ze dat uit de rivier gehaald hadden. Dat hebben we dus maar, heel onfatsoenlijk natuurlijk, laten staan. Het volgende bezoekje dat we in Borora Guda gingen afleggen, was bij de TBA die Tineke en Renate dinsdag hadden ontmoet. Ook bij haar werden we heel welkom ontvangen. Ze woonde in een mooie hut, met zelfs een echt bed en een ladekast! Je kon merken dat het een hele nette vrouw was. Bij haar kregen we natuurlijk ook weer wat te eten, want je kunt je gasten niet met een lege maag naar huis laten gaan. Ze zette ons kleine stukjes geroosterd brood voor, wat een beetje naar zoute crackertjes smaakte. Terwijl we met haar in gesprek waren, kwamen er allemaal kinderen uit de buurt in de deuropening naar ons kijken. Het was ook wel heel interessant natuurlijk, drie van die blanken in de hut op bezoek. Het was wel heel erg leuk bij de TBA, we mochten haar echt van alles vragen. Ze zei ook dat ze zelf ook van plan was geweest om Tineke op te zoeken in de kliniek, maar wij waren eerder naar haar gekomen. Ze wilde ook heel graag dingen van Tineke leren, want ze is nooit getraind. De vrouw was TBA geworden door van jongs af aan mee te kijken met bevallingen, en zodoende heeft ze natuurlijk jarenlange ervaring. Wanneer er bijvoorbeeld veel bloedverlies weet zij echter niet zo goed wat ze moet doen. De antwoorden die ze ons gaf op onze vragen kunnen wij natuurlijk ook weer heel goed gebruiken voor ons onderzoek. Het was echt een heel interessant gesprek.
Nadat we afscheid genomen hadden van de traditionele vroedvrouw, reden we naar Rob. We hadden de kraamvrouw van maandag beloofd om vandaag scrambled eggs te komen eten, dus konden we het niet maken om niet meer te komen. Zodra de kleine meisjes Joanne weer zagen, pakten ze haar weer allemaal bij de hand vast. De tas die ze droeg werd zelfs door een van de meisjes aan Renate gegeven, want dan had Joanne weer een hand vrij om vast te kunnen pakken. Als kleine aapjes hingen de drie meisjes om Joanne heen, dat zag er zo grappig uit. Het ging helemaal goed met de kraamvrouw, trots zat ze op bed met haar zoontje die het Noppies shirtje van de kliniek aanhad. Er zijn heel veel tweedehands babykleertjes uit Nederland gegeven aan de kliniek, nu krijgen alle vrouwen tijdens hun eerste controle in de kliniek een setje kleertjes voor de baby mee. En daar wordt dus dankbaar gebruik van gemaakt! Toen we even later op de bankjes in de hut waren neergezet, kwamen ze ons flesjes Pepsi brengen. Ze moesten wel heel erg blij zijn met ons bezoek, want cola is echt heel erg duur voor de mensen hier. Meteen daarna werd ook de injera opgehaald, waar de scrambled eggs overheen gelegd werden. Dat was wel heel lekker! Het liefst willen ze dat je maar door blijft eten, zodra ze zien dat je even niet aan het kauwen bent wordt er alweer geroepen: “eet, eet!” Toen we de mensen ervan overtuigd hadden dat we echt genoeg gegeten hebben, werd er ook niet verder meer aangedrongen en werd de thee voor ons ingeschonken. Ethiopische thee is heel erg lekker, het proeft een beetje naar kruiden. Omdat Ethiopiërs wel echte zoetekauwen zijn wordt er altijd heel veel suiker in de thee gedaan. In onze kleine kopjes thee zaten waarschijnlijk wel drie volle scheppen suiker, en toen we de helft van de thee ophadden werd er nog eens een volle schep bij gegooid! Het was echt mierzoet… Als we een theelepeltje gehad zouden hebben zou die waarschijnlijk wel rechtop in het kopje blijven staan. Voordat we weer weg gingen gaven we de meisjes alledrie nog een klein stickertje op hun handjes. Daar waren ze zo blij mee, trots lieten ze de stickertjes aan al hun familieleden zien. Geweldig om te zien hoe blij ze met zoiets kleins kunnen zijn.
Daarna was het weer de hoogste tijd voor ons om weg te gaan, want het wordt hier al gauw donker. We waren met de Quad, wat betekende dat we helemaal bruin van het zand thuiskwamen. We zagen er echt niet uit! Gelukkig is er wel een hele lekkere douche op de compound…
Zodra we thuis waren werden we geroepen door een van de wachten. Er was een man met ernstige buikpijn. Tineke ging snel naar de poort om hem te zien, en toen ze terugkwam zei ze dat het waarschijnlijk ging om een blindedarmontsteking. Hij moest dus naar het ziekenhuis gebracht worden. Daarnaast had ze ook nog ander nieuws: er was weer een mevrouw aan het bevallen! Deze keer was er wel wat meer risico, want het ging om een stuitbevalling. Renate was weer aan de beurt om met Tineke mee te gaan. In onze volgende update de spannende afloop van dit bevallingsverhaal, we kunnen al wel vertellen dat, hoe vreselijk spannend het ook was allemaal, zeg maar gerust kantje boord, het wel goed is afgelopen. Jullie horen dus snel weer van ons!

Lieve groetjes van Renate en Joanne