Een heel spannende stuitbevalling

Hallo allemaal!

Hier is het langverwachte en superspannende verhaal van de stuitbevalling. We hadden al beloofd dat jullie dat de volgende keer zouden lezen, dus hier is het dan. Een kleine waarschuwing vooraf: het is best wel heftig…

Donderdagavond, we waren net weer thuis van een paar leuke (kraam)bezoeken in een aantal dorpjes, werden we geroepen door een van de wachten van onze compound. Er was weer een bevalling! Renate was aan de beurt om met Tineke mee te gaan naar de stuitbevalling. Extra spannend dus. Het ging om een vrouw die in Kaliti woont, dit was wel ver weg en daarom ging er een guard mee op de quad. Het was haar tweede kindje, maar de eerste had ze helaas verloren 3 weken na de bevalling. In Nederland zal iemand met een stuitligging nooit thuis bevallen, tenzij het onverwacht gebeurt natuurlijk. Maar hier heb je niet zoveel keus; het ziekenhuis is voor hen veel te ver en te duur. Onderweg namen we de stappen die je moet uitvoeren bij een stuit nog even door. Toen we eindelijk het hutje hadden gevonden was daar al een heel ontvangstcomité aanwezig; alle buren waren gekomen om de vrouw te steunen. De mannen bleven natuurlijk buiten zitten. Ze had al 9 cm ontsluiting, dus we hebben snel alles klaargezet. We verwachtten dat het wel snel zou gaan, maar na 2 uur was ze nog niet volledig ontsloten en de stuit was ook nog niet ingedaald, wat wel nodig is. We begonnen het steeds spannender te vinden omdat we toch met weinig middelen in een hutje zaten. De zes vriendinnen zaten ondertussen nog lekker te giechelen, ze barsten elke keer dat wij ‘goedzo’ in het Amhaars zeiden in lachen uit. Blijkbaar hebben we een heel gek accent! Na wikken en wegen is er besloten om naar het ziekenhuis te gaan, want het schoot echt helemaal niet op. Haar man protesteerde nog, want eigenlijk hadden ze geen geld en het ziekenhuis was ook niet naast de deur. We hebben Jan van de Haar laten komen met de pick-up en zijn zelf met de quad halverwege gereden. Onderweg naar het ziekenhuis kreeg de vrouw toch echt wel persdrang en in het ziekenhuis aangekomen bleek dat de stuit nu wel was ingedaald. Toen begon de ellende pas echt; het personeel in het ziekenhuis is ontzettend onaardig en ongeduldig tegen barende vrouwen. Zo zeggen ze bijna niets tegen een vrouw, totdat ze iets verkeerd doet: dan wordt er flink op los geschreeuwd. Gelukkig mochten we wel mee in de bevallingskamer dit keer, maar dit was achteraf niet zo prettig. De verloskundige riep er natuurlijk geen gynaecoloog bij, maar ging lekker zelf aan de slag. De onkunde straalde er vanaf. We vroegen ons af of we het niet beter zelf hadden kunnen doen toen we zagen hoe hij met onze vrouw omging. Toen het kindje geboren zou worden stagneerde het; de armen en het hoofdje zaten nog vast. Iedere verloskundige leert hiervoor handgrepen om dit probleem op te lossen. Deze verloskundige deed echter alles door elkaar en het kind zat ontzettend vast. We stonden er met afschuw naar te kijken en het was ontzettend frustrerend om niks te kunnen doen, terwijl we dachten dat het kindje dood zou gaan. Uiteindelijk kwamen de armen los, na wat een eeuwigheid leek. Toen konden we tenminste nog helpen bij het hoofd, wat ook behoorlijk vastzat. Het kindje was helemaal slap en blauw/bleek; we dachten echt dat het niet meer leefde. Na een paar minuten begon het gelukkig toch te sputteren! Wat waren we blij! Dit keer is het gelukkig goed afgelopen, maar hoe zal het de volgende keer gaan? Verloskunde in Ethiopië is niet te vergelijken met Nederland en in zulke nachten is het ook echt niet leuk. Maar we houden ons voor dat als wij er niet geweest waren, het waarschijnlijk niet goed was afgelopen.
In de volgende aflevering van onze weblog het verhaal van onze vierde en laatste week in Hidi, we dachten dat het anders wel eens wat te lang voor jullie zou worden. Wat denken we toch goed om jullie!

Liefs, Renate en Joanne