De perfecte stage afsluiting

Hallo allemaal!

Bedankt voor al jullie reacties, echt super. Sorry Harmen, voor de schrikreactie die ons vorige verhaal bij jou veroorzaakt heeft. Daarom even een waarschuwing vooraf: hier komt weer een bevallingsverhaal. Maar deze is wel wat leuker hoor! Inmiddels zijn wij veilig en wel aangekomen in Bahir Dar, maar in dit verhaaltje eerst nog de laatste dagen in Hidi.

Vrijdagavond zouden we gezellig met Tineke, Robert en Abram uit eten in Debre Zeit, als afsluiting van onze stageperiode in Hidi. Eerst gingen we nog allemaal naar het internetcafé. Opeens kregen we een telefoontje vanaf onze compound: er stond een man uit Hidi bij de poort die zei dat zijn vrouw aan het bevallen was! Wij waren natuurlijk meteen enthousiast, zou er dan toch nog een keer een bevalling komen voor ons vertrek? Het was wel een beetje sneu voor Abram en Robert, want nu kon ons etentje dus niet meer doorgaan. Vlug reden we weer terug naar Hidi. We hadden allebei mazzel dit keer: we konden namelijk allebei mee naar de bevalling! Het ging om het eerste kindje van de vrouw, dan weet je nooit hoe lang het kan duren. Onderweg bespraken we daarom al dat het leuk zou zijn om de vrouw mee te nemen naar de kliniek, zodat ze daar dan mooi kon bevallen.

Toen we met de quad bij de hut van de vrouw aankwamen, werden we meteen naar het slaapgedeelte gestuurd. Daar zagen we een vrouw die al een beetje aan het persen was, gesteund door twee andere vrouwen en door een TBA! Een TBA is een Traditional Birth Attendant, een traditionele en vaak ongetrainde vroedvrouw. Toen we binnenkwamen vroeg de TBA meteen om handschoenen, en die kon ze natuurlijk wel van ons krijgen. Het was voor ons ook hartstikke interessant om deze vrouw zo aan het werk te zien, want door onze interviews waren we al aardig wat dingen over TBA’s te weten gekomen. Ze deed haar werk echt heel goed, ze hielp de barende vrouw heel goed met het persen. Al snel werd het hoofdje van de baby geboren, maar toen bleek dat de navelstreng om de nek van de baby zat mocht Renate het van haar overnemen. Het was een prachtige bevalling, vlot werd het jongetje helemaal geboren. Een navelklem wilde de TBA niet gebruiken, daar had ze haar eigen manier wel voor. Ze nam een touwtje en behendig bond ze zo de navelstreng af.
Ook met de geboorte van de placenta had de vrouw totaal geen moeite; die kreeg ze er zo uit door een paar keer flink op de buik te drukken. Na de geboorte van de placenta riepen alle vrouwen luid: “Lululululululu…!!!”, waarmee ze hallelujah bedoelen. Het kindje werd niet meteen op de buik van de moeder gelegd, zoals in Nederland meestal het geval is, maar de TBA gaf het meteen een wasbeurt. Ook masseerde ze het hoofdje en wikkelde ze het jongetje in doeken. Daarna kreeg ook de kersverse moeder een flinke wasbeurt.
Intussen was de hele hut vol gelopen met allemaal familieleden en buren, en weer werd er luid: “Lulululu…” geroepen. Toen de mensen in de hut eenmaal doorhadden dat wij een fotocamera bij ons hadden, was het natuurlijk helemaal feest. Iedereen wilde wel een paar keer op de foto, en wat een gelach toen ze de foto’s konden bekijken.
Het haar van de moeder werd helemaal ingesmeerd met een dikke laag roomboter, net als het hoofdje van de baby. De boter zou het hoofdje beschermen tegen de felle zon, werd gezegd.
Ondertussen werd in de hut ook alles klaargezet voor de traditionele koffieceremonie, in totaal waren er nu zo’n 30 mensen in de hut! We ontkwamen er natuurlijk echt niet aan om mee te doen met de ceremonie, dus al snel werden we op een bankje neergezet met een klein kopje zoete bùna (koffie). De bùna werd gezet van pas gestampte koffiebonen, verser kan het niet. Dat proef je ook, want het was echt heel lekker.
Maar natuurlijk bleef het niet alleen bij een kopje koffie, er werd ook een injera voor ons neergezet. Dit keer zat er geen wot op, maar alleen een paar flinke scheppen burburry. Dat zijn heel pittige kruiden, waar we nu dus de stukjes injera doorheen moesten halen. Het is een hele eer voor de mensen als we hun eten opeten, maar voor ons voelt het wel eens een beetje raar omdat er verder niemand met ons mee eet. Nu at alleen de TBA nog met ons mee, en zij deed ook mee met de koffieceremonie.

Met een voldaan gevoel stapten we even later weer in de quad. Dit was een hele mooie bevalling, en zeker na die ellende van vorige week was dit een echte goedmaker. Bovenal was dit natuurlijk echt de perfecte afsluiter van onze stage, hier hadden we allebei dan ook nog flink op gehoopt. Het bleef natuurlijk ook niet alleen hierbij, want bij elke bevalling horen kraamvisites. Zaterdag konden wij daarom ook nog een keertje mee op kraamvisite. Uiteraard werden we toen weer heel gastvrij ontvangen in de hut. Alles ging heel goed met moeder en kind, maar het kon natuurlijk niet blijven bij alleen een korte check. De spullen voor de koffieceremonie stonden alweer klaar, de koffiebonen werden gebrand en vervolgens werd een meisje van een jaar of 8 aan het werk gezet om de koffiebonen fijn te stampen. Dit is allemaal onderdeel van de ceremonie, en je moet dus even iets langer op je kopje koffie wachten dan we meestal in Nederland gewend zijn, maar dan heb je ook wat. Ook kregen we natuurlijk weer wat te eten, dit keer hetzelfde als we vorige week ook bij Tsegai gegeten hadden. Het lijkt op brooddeeg wat je moet dopen in een soort pittige olie, het wordt gegeten wanneer er een baby is. Iets wat voor ons de beschuit met muisjes is dus. Hoewel je in dit land nooit haast mag hebben, konden wij toch niet al te lang blijven. Om 3 uur ’s middags zouden alle Nederlanders uit Debre Zeit namelijk al naar onze compound komen om het Sinterklaasfeest met ons te vieren.

Dat was echt gezelligheid ten top. Iedereen had prachtige surprises gemaakt, wat een werk zat daarin! Wij kregen een gezamenlijke surprise, een mooie baby van papier maché. Het gedicht dat we kregen moesten we zingen, op de wijs van Sinterklaas Kapoentje. We werden daar even mooi beet genomen, want wat rijmt er bijvoorbeeld op Joanne? Precies, “leuke manne…” Lol hadden we in ieder geval zeker! We kregen allebei een tas vol met koffieceremonie spullen, inclusief traditionele koffiepot. Echt super mooi, en erg leuk omdat we inmiddels genoeg ceremonies bijgewoond hebben. Helaas hebben we de cadeautjes voorlopig in Hidi achter moeten laten, het paste er echt niet meer bij in onze backpacks. Tineke krijgt met de kerst nog bezoek uit Nederland, dan kunnen zij op de terugweg een extra tas met onze spullen meenemen. Nog eventjes geduld dus! Onze baby-surprise hebben we ook achter moeten laten, de babykleertjes hebben we maar gedoneerd aan de kliniek. Kunnen we er nog iemand blij mee maken ook. Na het uitpakken van alle surprises en cadeautjes gingen we nog lekker met zijn allen eten, iedereen had thuis iets lekkers gemaakt of gebakken, dus er was van alles wat. Het was een hele gezellige middag/avond!
’s Avonds hebben we nog heel lang buiten gezeten op de veranda, want het was een prachtige avond. De sterrenhemel boven Hidi is zo helder, je kunt heel mooi de melkweg zien en het is ook een prachtig gezicht als de maan opkomt. Dat zie je in Nederland niet zomaar! We hadden nog dikke lol met Abram en Robert, we zullen hen wel gaan missen. Binnen stonden onze overvolle backpacks alweer op ons te wachten, want zondagochtend gingen we direct na het ontbijt naar Debre Zeit.